W ostatnich latach gwałtownie wzrosła popularność leków z grupy agonistów receptora GLP-1, takich jak semaglutyd (sprzedawany m.in. pod nazwą Ozempic). Stosowane pierwotnie w leczeniu cukrzycy typu 2, te preparaty stały się obiektem zainteresowania osób dążących do szybkiej redukcji masy ciała. Efektywny wpływ na kontrolę łaknienia i przyspieszoną utratę wagi sprawił, że semaglutyd trafił na listę trendów zarówno w środowisku medycznym, jak i popkulturze. Jednak ta „rewolucyjna” metoda odchudzania przyniosła nieoczekiwane skutki uboczne, które zyskały nazwę „ozempikowej twarzy” (ang. ozempic face).

Pojęcie to odnosi się do zauważalnych zmian w wyglądzie twarzy u osób, które w krótkim czasie zredukowały dużą masę ciała. Charakterystycznym objawem jest utrata objętości tkanek miękkich, co prowadzi do zapadnięcia policzków, wyostrzenia rysów twarzy oraz zwiększenia widoczności zmarszczek i bruzd. Skóra, wcześniej napięta dzięki obecności podskórnej tkanki tłuszczowej, staje się wiotka, a kontury twarzy tracą młodzieńczą linię.

Mechanizm powstawania tego zjawiska jest złożony i związany przede wszystkim z szybkim deficytem energetycznym. W efekcie redukcji tkanki tłuszczowej dochodzi do znacznego zmniejszenia podściółki tłuszczowej w obrębie twarzy. To właśnie ta warstwa odpowiada za subtelne wypełnienie i miękkie, harmonijne kształty, które utożsamiane są z młodym, zdrowym wyglądem. Utrata masy tłuszczowej w obszarach takich jak policzki czy okolice skroni jest szczególnie widoczna, ponieważ struktury te są kluczowe dla ogólnego postrzegania symetrii i proporcji twarzy.

Nie można jednak pomijać wpływu samego procesu starzenia się skóry, którego objawy ulegają nasileniu w wyniku gwałtownej utraty masy ciała. Wraz z wiekiem produkcja kolagenu i elastyny spowalnia, a utrata tłuszczu dodatkowo uwidacznia te procesy. Skóra, pozbawiona wsparcia w postaci tłuszczu, zapada się, co może prowadzić do przedwczesnego wystąpienia charakterystycznych oznak starzenia, takich jak pogłębienie fałdów nosowo-wargowych czy obniżenie kącików ust.

Choć „ozempikowa twarz” bywa postrzegana jako estetyczny koszt dążenia do szczupłej sylwetki, problem ma głębszy wymiar. Radykalne zmiany w wyglądzie mogą wpływać na samoocenę, prowokować poczucie dysmorfii i prowadzić do podejmowania kolejnych interwencji medycznych. Wielu pacjentów, skonfrontowanych z efektem utraty objętości twarzy, zgłasza się do klinik medycyny estetycznej, poszukując sposobów na odbudowę utraconych struktur. Najczęściej stosowane metody to iniekcje wypełniaczy, przeszczep tkanki tłuszczowej lub procedury stymulujące produkcję kolagenu.

W obliczu tego problemu wiele osób zwraca się do medycyny estetycznej, szukając sposobów na odzyskanie utraconej młodzieńczej pełni twarzy. Współczesna medycyna oferuje szeroki wachlarz rozwiązań, które mogą pomóc zniwelować skutki gwałtownej utraty masy ciała.

Pierwszym krokiem jest odbudowa objętości tkanek miękkich, co najczęściej realizuje się poprzez stosowanie wypełniaczy na bazie kwasu hialuronowego, hydroksyapatytu wapnia lub kwasu polimlekowego. Substancje te pozwalają precyzyjnie modelować twarz, przywracając jej naturalne kontury. Szczególnie skuteczne są techniki wolumetryczne, które wypełniają strategiczne obszary, takie jak policzki, skronie czy dolina łez, zapewniając subtelny, ale widoczny efekt liftingu.

Alternatywą dla wypełniaczy jest przeszczep autologicznej tkanki tłuszczowej. W tej procedurze tłuszcz pobrany z innych części ciała, np. brzucha czy ud, jest przeszczepiany w obszar twarzy. Metoda ta nie tylko przywraca objętość, ale również stymuluje regenerację skóry dzięki obecności komórek macierzystych. To rozwiązanie jest szczególnie atrakcyjne dla osób preferujących naturalne, długotrwałe efekty.

Kolejną opcją są zabiegi stymulujące produkcję kolagenu, takie jak nici liftingujące, radiofrekwencja mikroigłowa (RF) czy ultradźwięki HIFU. Zabiegi te działają na poziomie głębszych warstw skóry, poprawiając jej jędrność i elastyczność, co może zniwelować wiotkość wywołaną utratą tłuszczu.

Nie można jednak zapominać o prewencji i holistycznym podejściu do zdrowia oraz estetyki. Kluczowe jest, aby osoby stosujące semaglutyd do redukcji wagi robiły to pod ścisłym nadzorem lekarza, który uwzględni ryzyko związane z gwałtowną utratą tkanki tłuszczowej. Warto również rozważyć suplementację wspierającą kondycję skóry, bogatą w kolagen, witaminę C i antyoksydanty, które wspomagają regenerację skóry i opóźniają procesy starzenia.

Fenomen „ozempikowej twarzy” uwidacznia, jak bardzo dążenie do szczupłej sylwetki może wpływać na inne aspekty zdrowia i wyglądu. Stanowi także przypomnienie, że każdy medyczny trend powinien być poddawany krytycznej ocenie, uwzględniającej potencjalne konsekwencje nie tylko dla ciała, ale i dla umysłu. Warto, by osoby rozważające stosowanie agonistów GLP-1 miały świadomość, że ich decyzje nie kończą się na utracie kilogramów – wpływają także na ich wizerunek, zdrowie i poczucie własnej wartości.

Jeśli problem dotyczy również Ciebie i chcesz poprawić to, co „uszkodził” lek, zapraszam na konsultację.

dr Anna Skwarek

#ozempikowatwarz #odchudzanie #kwashialuronowy #przeszczeptłuszczu #wolumetria #stymulator #stymulator tkankowy #wypełniacz